تگ

این قول را به من بده، فرزندم . غیراخلاقی بودن دروغگویی در حمله به حقیقت مقدس نهفته نیست. توسل به
حقیقت به ندرت امتیاز ویژه جامع هاي محسوب م یشود که اعضایش را به زور وادار به هر چه بهتر اعتراف کردن
بر حقیقت جزئی (universal untruth) می کند تا به شکار آنان بپردازد. ناسزوار است که غیرحقیقت کلی
تأکید بورزد در همان حالی که بلافاصله آن را به ضد خود بدل م یکند. با وجود این، در (particular truth)
مورد دروغ چیزي مشمئزکننده وجود دارد و آگاهی از آن هرچند که با تازیانه باستانی، ملکه ذهن شود، هنوز چهره
زندانبانان را آشکار می سازد. خطا در صداقت افراطی نهفته است. آدمی که دروغ می گوید شرمنده است، چرا که
هر دروغ، به او پستی جهانی را م یآموزد که در حالی که او را وامی دارد تا براي زنده ماندن دروغ بگوید، بی درنگ
آوازي در مدح وفاداري و صداقت می خواند.  این شرم، دروغگویی افرادي را که سرشت منظمتر و ظریفتري دارند
برملا م یکند. آنان این کار را به شیوه اي بد انجام م یدهند، به نحوي که خود این کار حقیقتاً دروغ را به حمله اي
اخلاقی به ضد دیگري بدل می کند؛ این امر دال بر حماقت آن دیگري می شود و بنابراین به ابزار بیان اهانت بدل
می گردد. در بین کارپردازان خبره امروزي، مدتهاست که دروغ کارکرد صادقانه واژگون جلوه دادن واقعیت را از
دست داده است. هیچ کس به هی چکس اعتماد ندارد، هر کس همه چیز را می داند. دروغها فقط براي این گفته
می شوند که فرد به کسی بفهماند که نه به خود او نیازي دارد و نه به نظر مثبت او. دروغ که روزگاري ابزار لیبرالی
ارتباط بود، امروزه به یکی از تکنیکهاي وقاحت بدل شده است که هر فرد را قادر م یسازد که به دور خود فضایی
یخزده بگستراند تا بتواند در پناه آن رشد و نمو کند.

گزیده هایی از اخلاق صغیر
نویسنده: تئودور آدورنو
مترجم : لاجوردي، هاله

 Above all one thing, my child. – What is unmoral about lies does not consist of the injury
to the sacrosanct truth. No society which forces its compulsory members to hand
themselves over with language, in order to overtake them that much more quickly, has
the right to call on such. It does not befit universal untruth, to insist on the particular
truth, while nonetheless inverting the latter straightaway into its opposite. In spite of this,
something repellent clings to the lie, and though the consciousness of this was indeed
beaten into one with the old whip, this simultaneously said something about the master
of the dungeon. The mistake lies in all too much honesty. Whoever lies, is ashamed,
because in every lie they must experience what is degrading in the existing state of the
world, which compels them to lie, if they wish to live, while warbling “Be ever true and
honest” [song scored by Mozart] in their ear. Such shame saps the energy of the lies of
those who are more subtly organized. They do it badly, and only thereby does the lie
come to be genuinely unmoral for others. It suggests the former think the latter are
stupid, and serves to express disrespect. Among todayʼs cunning practitioners, the lie
has long since lost its honest function, of concealing something real. Noone believes
anyone, everyone is in the loop. Lies are told only when someone wants others to know
they arenʼt important, that the former does not need the latter, and does not care what
they think. Today the lie, once a liberal means of communication, has become one of
the techniques of brazenness, with whose help every single person spreads the iciness,
in whose shelter they thrive.

Minima Moralia
Reflections from the damaged life
by Theodor Adorno
This translation © 2005 Dennis Redmond